- obtusiangulus
- obtūsiangulus, a, um (obtusus u. angulus), stumpfwinkelig, triangulum, Boëth. art. geom. p. 376, 9 Fr. Gromat. vet. 378, 17 (wo bei Lachmann im Text noch obtusum angulum).
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch von Karl Ernst Georges. 2002.